जीवनको संघर्ष अनि असिमित यात्रा

पूर्णतयाः लक्ष्यविहिन अनि निरस

प्रमको बाहुल्यता अनि बिछोडको घाउ

समयको दौडान अनि अनादृत विश्राम

केही बुझ्न नसकिने एउटा रहस्य !

आजको दिन तिम्रो मुहारसामु बसेर म केही खोज्दो थिएं, तर एकाएक तिमी मेरो सामुबाट टाढा भएर एकातिर लाग्यौ – सायदः तिम्र आफ्नै कामले । तर थाहा छैन, मैले राखेको प्रस्ताव कसरी तिमीमा विलिन भएर गयो, जुन विना उत्तरनै समयको अन्तरालमा विलिन भएछ र पनि म आशमा पर्खिरहेको छु ।

आकाश निश्चल भएपनि चारैतिरको क्षितिजमा बादलिएको छ, बुट्यान र रुखहरू उजाड भएर बसन्तको पर्खाइमा छन् । म मा पनि कसो नआउला र हरियाली, म यही आशामा बसेको छु, पर्खेको छु । चारैतिर सुनसानपूर्ण वातावरणको सिर्जना भएपनि कहीँ कतै पूर्व नेपथ्यबाट कोलाहलको वाणी सुनिन्छ, लाग्छ, त्यो कोलाहलबिच तिमी पनि मेरो लागि केही भन्ने प्रयाशः गर्दैछ्यौ ।

म यो फल्याकमाथी बसेर; विना मनस्थितिको यो भावोद्वेग तयार गर्दो छु, निरर्थक अनि निरस, जुन मेरो भावनाको वकसपत्रमा प्रायः समावेश हुने चेष्टा गर्दछ । तर म भन्छु – तिमी किन यति मुस्कुराइरहेछौ र के दुःख छ लुकाइरहेछौ ? आँखामा लजालुपन छ, ओंठमा हाँसो, कुन अवस्थामा छ्यौ अनि के प्रदर्शन गरिरहेकी छ्यौ । अनि म त विष पिएर भएपनि बाँच्नेछु, यदी तिमी आँशु पिउन सक्छ्यौ भने । जुन घाउलाई मयले निमिट्यान्न पारिसकेको छ, तिमी किन त्यसलाई बल्झाउने प्रयाशः गर्दैछ्यौ । त्यसो त भाग्य एउटा मानसिक खेल हो, किन तिमी मानसिकताबाट तृप्त भईरहेकी छ्यौ । म हेर्न चाहन्छु – यो अनावस्था हामीलाई कहाँ लाने चेष्टा गर्दछ । तर मलाई थाहा छ – ‘हामी मृत्युको आगमन कुरेर बसिरहेका छौं र बसिरहने छौं !’

‘केवल मृत्युको आगमन

कुरिरहेका छौं ………… !’

– २०५४-११-१४, पृथ्वी नारायण क्याम्पस, भिमकाली पाटन, पोखरा – १